طبلها میکوبندو تطهیر میکنند شبم را
تنها صدای خانه ات
صدای گریه های من
فروغ میخوانم
نه فروغت را
"واینک منم زنی تنها در آستانه فصلی سرد"
خواندی برام شعری از فروغ آنشب
خواندم برایت یک شب
از تو تنهاییم خاموشی گرفت بی تو اما
خاموش شدم
مدفون
زیر برگهای پاییزی
فراموش شدم
کوهها دور دستها آنسوی پنجره
نگاهم میکنند
آنها اشکهایم را
نگاه جاریم را میپایند
گریستم
برایت
گریستم
شکستم
اما
نگسستم
رفتی کوهها مرا میخوانند
شاید در ساحل
تو را پیدا کنم روزی
طبلها میکوبند
مردها فریاد میزنند
ابالفضل
و من
باز جاری میشوم
ابالفضل
صدای گریه های من
نشان من
حیات من
ای کاش هر شب بکوبند
از ضربه های تیشه بر پیکرم سرودها بیاد دارم
سرودهایم در دل ماندند
نماندی که بشنوی
خداحافظ صدای تنهاییم
بدرود سرود اشکهام
بیاد آر مرا چون به ساحلی رسیدی در غروبی بهاری
مرا بیاد آر با صدای تیشه ها میان جنگلی نیمه شبهای تابستان
مرا بیاد بیار در کوره راههایی سپید از برف
بگنجانم کنار کوله ات
تا همیشه در سکوت
مهر اگر رخشد
ماه اگر تابد به پاییزم
بوی عطر سیبم فراموشی نیست
نبین سکوت خلوتم که من مدهوش عطر سیبیم که با تو چیده ام.
بخواب
آرام بخواب
که من
بر شانه هایت
سر میگذارم
میگذارم ریه هام پر از هوات شوند
هر نفس
تورا میبویم و
بیقرار میبالم.
چه آسان نفس میکشیم و
چه آسان از صدای خش خش شان به وجد می آییم
هرگز نگفتیم
چه رازیست در ترانه های پاییزی
آنگاه که قلب درختی را در زیر کفشهامان میشکنیم.