پریشان کن سر زلف سیاهت، شــــانه اش با من
سیه زنجیر گیسو بـــاز کن، دیوانـــــــــه اش با من
که می گویـد که می نتوان زدن بی جـام و پیمانه ؟!
شراب از لــــعل گلگونت بده، پیمـــــــانه اش با من
مگرنشنیده ای گنجینه در ویــــــرانه دارد جـــــــای ؟!
عیان کـن گنج حسنت ای پری!، ویـــرانه اش با من
ز سوز عشق لیلی در جهان مجنون شد افسانه
تو مجنون ساز از عشقت مرا، افســانه اش با من
بگفتم: صید کـــــــردی مرغ دل، نیکو نگهــــــــدارش
سر زلفش نشانم داد و گفتــــــــــا: لانه اش با من
ز تــــــــــرک می اگر رنجید از من پیر میخـــــــــــانه
نمودم تـــوبه، زین پس رونق میخــــــانه اش با من
مگو شمع رخ مـــــــــه پیکران پروانه هـــــــــــا دارد
تـــــو شمع روی خود بنمـــــا، بُتا ! پروانه اش با من
پی صــــــــید دل آن بلبل بــــــــــاغ صفــــــا، ساقی!
به گلزار صفـــــــا دامی بگستر، دانـــــــه اش با من
گاهی تمامِ دار و ندارت میشود مرور خاطرات
خواندن پیغامهای خاک خورده
یادآوری قول و قرارهای به نتیجه نرسیده
من رسیدم نگران نباش هایی که دیگر اهمیت ندارد
لبخند زدن به کلماتی که فقط خودتان معنیشان را میفهمیدید
انقدر ورق میزنی تا میرسی به
last seen a long time ago
گاهی در اوجِ نداری،با چه چیزهای ساده ای دلخوشی...
خاطرات گذشته
دلمان خوش است که مینویسیم
و دیگــران می خـواننــد
و عــده ای می گـوینــد
آه چـه زیبــا و بعضــی اشـک می ریــزند
و بعضــی مـی خنــدنـد
دلمــان خـوش اســت
به لــذت هــای کــوتـاه
به دروغ هــایی که از راســت
بـودن قشنــگ تـرند
به اینکــه کســی برایمــان دل بســوزاند
یـا کســی عاشقمــان شــود
با شــاخه گلی دل می بنــدیـم
دلمــان خـوش می شــود
به بـرآوردن خـواهشــی و چشــیدن لـذتـی
و وقــتی چیـــزی مـطابـق مــیل مــا نبــود
چقـــدر راحـت لگـــد می زنیـــم
و چــه ســــاده می شـکــنیم
همــــه چیـــز را …
با توام کهنه رفیق، یاد ایام قشنگی که گذشت، کنج قلبم گرم است ، من به یادت هستم ، روزگارت خوش باد!