باز هم میرویم
تا باز کنیم
صفحه ای دیگر از کتاب شعر سفر
این بار چه دور از هم
میرویم تا لمس کنند شنهای ساحل مرمره شبهای غمگین دلهایمان
میرویم
غمگینم
بازم بارون میاد اینجا
بازهم هوام ابریه
بیرون هم داره میباره
اون بالاها برف
اینجا نم نم بارون
بوی کاج تو هواست که تو عاشقشی
رفتی باز هم
رفتی واسه دل خودت رفتی
فکر کنم برای بار چهلم یا شاید سی ام
شاید بار آخر
چقدر بده
مبتلا بودن
امروز غروب بیاد غروب ساحل قشم افتادم
وای چه هوایی
چه حسی بجا مونده برام
بوی رطوبت ساحل و
ما
ما تنها در آرزوی راه رفتن
رفتن تا انتها دوشادوش
بی خستگی بی صدا
فقط در آرزوی قدم زدن در کنار هم
اما
رفتی
ماندم
بیتو
مغموم
ابر ها باز هم امدند
دوباره باد
صدای ضربه های باد به پنجره
تو نیستی ببینی
تو رفته ای هزار سال بعد تو
نشسته ام صدای تیک تاک
نوید نو شدن
نه
مانده ام.................
میان دستهای تو هنوز
تو رفته ای
و
تو .................
من جاری شدم
اینجا
هوا
بازهم عطر پرتقال را برای من
به ارمغان آورد.
اینجایی ؟
رو بروی من
پوست کندی؟
وای
بوی عطر پرتقال
مست میشوم.
دوباره من
دوباره آرزوی تو
به انتظار فصل تو
سکوت میکنم
صدای اشکهای من
تو را صدا میکنند
به انتهای جاده
به نیمه راه
چه خسته
از پا نشستی
سکوت میکنم
میدانم میشنویم
میدانم
میشنویم؟
طبلها میکوبندو تطهیر میکنند شبم را
تنها صدای خانه ات
صدای گریه های من
فروغ میخوانم
نه فروغت را
"واینک منم زنی تنها در آستانه فصلی سرد"
خواندی برام شعری از فروغ آنشب
خواندم برایت یک شب
از تو تنهاییم خاموشی گرفت بی تو اما
خاموش شدم
مدفون
زیر برگهای پاییزی
فراموش شدم
کوهها دور دستها آنسوی پنجره
نگاهم میکنند
آنها اشکهایم را
نگاه جاریم را میپایند
گریستم
برایت
گریستم
شکستم
اما
نگسستم
رفتی کوهها مرا میخوانند
شاید در ساحل
تو را پیدا کنم روزی
طبلها میکوبند
مردها فریاد میزنند
ابالفضل
و من
باز جاری میشوم
ابالفضل
صدای گریه های من
نشان من
حیات من
ای کاش هر شب بکوبند