چه تنهایی بیکرانی ست در این طلا
ماه شب ها، دیگر آن ماه نیست که آدم نخستین دید.
قرن های شب زنده داران
ماه را سرشار شراب های کهن کرده است.
نگاهش کن
آینه ی توست!
بازهم من
بازهم من که از 4 صبح بی خوابی زده به سرم
بیدار و در فکر
و تو
در خواب
در کنار رویایی شیرین
و
من
در اندوه بی تو بودن
خیره شده ام به کنج های بی مفهوم خانه
چرا زاویه دارد
وقتی تو نباشی
دیوارها مرا از چه مخفی میکنند،
من که تنهایم
جه نیازی به پرده ها هست،
باز من
باز قمار رنگها
باز آب
رنگ
شیشه
من
و
من
و رنگ
و تنهایی،
بیتو ماندن
چرا هرسو میچرخم
در هر کنج
تو ایستاده ای
به تماشای خطوط پیکرم
وای این زاویه ها برای چیست ؟
برای به آشوب کشیدن قلب تنهای من،
کجایی؟؟ میخواهم دست بر انحنای گونه هایت بکشم؟
باز نکن چشمانت را.
میخواهم سبزه گره بزنم در دامنه گونه هایت
بر بال فرشته ها بنشین
یکروز بیا به این حوالی
بپاش عطر موهایت را
بر شاخ وبرگ تنهاییم،
دورزمانیست که دستانم از نوازش خطوط صورتت تهی شدست
صبحگاهان
که چشمانت هنوز ،بال در بال شنهای ساحلیست
چقدر زیباست توازن انحنای چشمانت
صدای گرم تو
بارها مرا میخواند
شیرینم
شیرینم
و من این روزها به انتظار تو
باید صبور بود و چشم دوخت به ثانیه هایی که آرام آرام میگذرند، اما وقتی میگذرند بی او جان مرا هم میکشندومیبرند،
باید به انتظار ماند ،به انتظار ماند
میایی یک روز آزادورها
آرزویت را به آسمانها فرستادم
آرزویت کردم
رویای شیرینت را.
وقتی یک پروژه به جواب نرسیده
وقتی یک چیزی یک جایی گیر داره
آخه گیر داره مریم جان
چند بار راه رفته رو میری
چرا تو که میدونی
بار آخرت باشی
خوبه مسافرت کوفتت شد؟؟؟؟؟؟؟؟